Van Inge naar Inge 2.0:
Ik neem jullie mee in mijn verhaal.
Burn-out
5 jaar geleden kreeg ik een burn-out. Lange tijd veel teveel hooi op mijn vork en voortdurend over mijn grenzen gaan, eiste z'n tol. Ik crashte volledig. Ik kon geen beslissingen meer nemen, niet meer denken, enkel overleven.
Tijdens mijn herstelproces volgde ik coaching, maar ben ik ook beginnen haken.
Met mijn handen bezig zijn, het repetitieve van een patroon en het creatieve zorgden voor rust in mijn hoofd en mijn lijf.
Na een tijdje ging ik terug deeltijds werken als projectmanager en dat werd geleidelijk terug een fulltime. Het ging allemaal wel met ups & downs.
Het was voor mij heel belangrijk om tijd te vinden om creatief bezig te zijn, de natuur in te gaan, en op de oever van het meer achter mijn tuin te genieten van de golven en de zonsondergangen en de stress uit mij te voelen vloeien.
Kanker x 2
Half januari '21 kreeg mijn mama de diagnose terminale longkanker. Een enorme shock. Je staat machteloos. Ik kon haar niet helpen en beloofde haar dat ze zich over mij geen zorgen moest maken. Alles ging super met mij. Ik had energie, was gezond, in mijn relatie ging het geweldig goed, een nieuwe job in het vooruitzicht, ..
Maar dan gebeurde het ondenkbare.
Op 21.02.2021 stond mijn wereld opnieuw stil. Ik kreeg de diagnose borstkanker.
41 jaar en borstkanker
Mijn leven werd on hold gezet. Voor ik het besefte druppelde de eerste chemokuur in mijn lijf. Starten op mijn nieuwe job was geen optie. Ik raakte uitgeput, werd kaal, had vaak geen energie om met mijn dochter bezig te zijn, ik kon mijn huishouden niet doen, ... Kortom, geen pretje. Ik voelde mij gefaald als mama, als partner, als vriendin, als werknemer, ...
Niks doen ligt niet in mijn aard. Ik haakte tijdens (en na) de chemosessies want om te lezen was mijn hoofd te suf. Tot ik op het einde van de 2de kuur enorme krampen in mijn handen kreeg en niet meer kon haken.
Van die krampen heb ik nog steeds regelmatig last. Haken lukt dan niet maar met klei bezig zijn brengt mij dan rust en verlichting voor mijn handen.
Mentaal was de chemo ook zwaar. Ik overleefde in plaats van echt te leven. Maar ik probeerde zoveel mogelijk om toch positief in het leven te staan en te genieten van de kleine dingen.
Na de chemo een maandje rust en dan een borstsparende operatie. De tumor in mijn borst en aangetaste lymfeklieren in mijn oksel werden verwijderd. Eens de wonden genezen waren volgden 12 bestralingen om ervoor te zorgen dat eventuele overblijvende kankercellen ook kapot gingen. Helaas worden niet enkel de slechte cellen kapot gemaakt wat nog steeds dagelijks voor pijn zorgt (o.a. door zenuwschade).
Zwart gat
December 2021. Plots niet meer om de haverklap naar het ziekenhuis. Ik kwam mentaal in een zwart gat terecht. Na maanden in overlevingsmodus kon nu de mentale verwerking beginnen.
Maar ook fysiek is het nog niet gedaan. Ik krijg nog minstens 7 jaar anti-hormoontherapie om te voorkomen dat slapende kankercellen actief worden door mijn eigen vrouwelijke hormonen. Maar zo'n chemische menopauze is afzien. Pijn, vermoeidheid, depressieve buien, moodswings, libido nul, concentratiestoornissen, en ga zo maar door ...
Inge 2.0
Na mijn diagnose dacht ik "Ik druk de pauzeknop in en na de behandelingen ga ik gewoon verder waar ik gebleven was." Maar helaas. Ik ben veranderd. Niet alleen heb ik nu krullen en vroeger stijl haar, maar mijn hersenen werken niet meer als vroeger. Mijn job als projectmanager kan ik niet meer uitoefenen (stress blokkeert mij, ik kan niet snel schakelen in mijn hoofd, mijn probleemoplossend vermogen is precies zoek, ...), ik ben snel moe, mijn tempo van leven is een stuk trager, ik heb meer rust nodig ... Borstkanker heeft mij serieus veranderd.
"Maar wat nu?" dacht ik.
Ik ging terug naar de tekentafel om te zien wat ik nu wil en kan met mijn leven. En dat brengt mij bij Atelier Meer.
Atelier Meer
Wat ik met Atelier Meer wil bereiken, wat mijn droom is en wat ik jullie wil brengen, dat vertel ik in een volgend bericht.
Heb je nog vragen? Stel ze gerust. Altijd fijn om een berichtje te krijgen.
Kleine update
Met mijn mama gaat het ondertussen gezien de omstandigheden vrij goed. Maar dat kan snel omslaan. De chemopillen en kankercellen zijn in gevecht, eerst wonnen de pillen, toen werd het gelijkspel en het is hopen dat dat nog even zo blijft. Dat maakt dat we genieten van de kleine dingen en onze tijd samen. Herinneringen maken voor later.
Je zou mij blij maken als je dit bericht deelt. Of een reactie achterlaat op mijn Instagram. Het kan lotgenoten en hun omgeving misschien steunen.